Ceremony - Cold Cold Night

'Ενα πολύ καλό τραγούδι που ανακάλυψα πριν από λίγο...

Το συγκρότημα λέγετε Ceremony και το συγκεκριμένο τραγούδι βρίσκεται στον δίσκο Disappear. Δείτε περισσότερα στην σελίδα τους στο MySpace.

blog action day

Η φάση της ευαισθητοποίησης του κοινού είναι αναντικατάστατη στην προσπάθεια που καταβάλλει, ή πρέπει να καταβάλλει, η ανθρωπότητα για την αντιστροφή των αρνητικών επιδράσεων που η ίδια επέφερε με τις επιλογές της στο περιβάλλον. Η δράση των bloggers, μέσα στο πανταχού παρόν διαδίκτυο, δίνει νόημα σε ένα εργαλείο που προωθεί την κοινωνικοποίηση των ιδεών. Μιλάμε για το περιβάλλον, μαθαίνουμε για τα προβλήματα, σκεφτόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε. Σίγουρα έτσι θα προκληθούν αυξητικές τάσεις στο ποσοστό των ατόμων που συνειδητοποιούν και προσπαθούν. Θετικότατο αυτό το γεγονός.

Αν, όμως, κατά πως φαίνεται, απαιτούνται ταχύτατες κατασταλτικές ενέργειες, οι κουβέντες και τα blog-πανηγύρια ξεκάθαρα δεν είναι αρκετά. Ο στόχος πρέπει να είναι η αντίδραση στους παράγοντες που περισσότερο από τους άλλους συντείνουν στη διόγκωση των καταστροφικών πρακτικών. Είναι πιθανό εγώ ως άτομο να προκαλέσω τόση καταστροφή στη φύση σε όλη μου τη ζωή, όσο μία μέση βιομηχανία σε μία μέρα. Όλοι μαζί οι ευαισθητοποιημένοι στον κόσμο μπορεί αλλάζοντας καθημερινά μικροπράγματα να ελαφρώσουν το καταστροφικό βάρος τόσο, όσο μία μεγάλη πολυεθνική πετρελαϊκή εταιρία θα το επιβαρύνει με τον τρόπο λειτουργίας της αύριο. Προφανώς, λοιπόν, το βάρος δεν μπορεί να πέφτει από τη μία στους ανθρώπους, κι από την άλλη τίποτα να μη γίνεται για τους γίγαντες. Αν δεν μπορέσουμε να ελέγξουμε αυτούς, το παιχνίδι έχει χαθεί από τώρα.

Ως συγγραφέας του παρόντος και ευαισθητοποιημένος άνθρωπος, αύριο θα πετάξω τα σκουπίδια στον κάδο ανακύκλωσης. Δε θα μετακινήσω αυτοκίνητο χωρίς καλό λόγο και θα προσέξω την κατανάλωση μη ανακυκλώσιμων προϊόντων. Άρα θα συμβάλλω. Βέβαια, έχω πολλά ακόμα να κάνω με τα ηλεκτρικά είδη (υπάρχει ειδικός φορέας που ανακυκλώνει), τις μπαταρίες και άλλα είδη καθημερινής χρήσεως. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, δε θα ησυχάσω μέχρι να διαπιστώσω ότι πράγματι κι ο γίγαντας παραπέρα έκανε κι αυτός ό,τι μπορούσε. Δε θα θεωρήσω το ρόλο μου ολοκληρωμένο και θα θέλω να ζητήσω δυναμικά, μαζί με όλους τους ευαισθητοποιημένους ανθρώπους στον κόσμο, αποτελεσματικές πράξεις. Κι επειδή μέθοδοι υπάρχουν, τελικά θα απαιτήσω βούληση. Το θέμα είναι πολιτικό και οι πράξεις, όπου κι όποτε δε γίνονται αυτόβουλα, πρέπει να επιβάλλονται.

Ανέκδοτο

Ένα καλό ανέκδοτο που άκουσα στον Sport-fm πριν από λίγο:

Πώς θα στείλει η Νέα Δημοκρατία την ολυμπιακή φλόγα στο Πεκίνο;

Από δέντρο σε δέντρο φυσικά...

Ημέρα Αμαλίας

Για την Αμαλία...

Starman

Ένα πολύ ωραίο τραγούδακι από τον David Bowie.

Starman

από τον δίσκο
The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars.

Ο πιανίστας

Μερικές φορές μου έρχεται στο μυαλό ότι τη στιγμή τούτη εδώ που στην Ελλάδα υπάρχει μία σχετική ηρεμία, σε άλλες κοινωνίες τα βιώματα πλήθους ανθρώπων είναι θλιβερά. Δυστυχώς, ο πόλεμος και η βία δε λείπουν από τον πλανήτη. Βέβαια, όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί παλεύουν με βίαια μέσα για να αποκτήσουν τα απαραίτητα, ο εγωισμός δε λείπει. Οι άνθρωποι πιθανότατα κοιτάνε κατάματα τη φύση και της λένε «κι εμείς, όπως κι όλοι, μα εμείς καλύτερα, περισσότερο».

Αίματα στο Ιράκ, αίματα στη Μέση Ανατολή, αίματα στην Αφρική. Αγριεμένα μάτια στην Τουρκία, πολεμική καθημερινότητα στη Βόρεια Κορέα και το Ιράν. Να μην πω για Βόρεια Αμερική μεριά… Και στη Νότια, υπάρχει πρόβλημα, όπως πάντα σε εκείνη την πανέμορφη γη. Δικτάτορες από δω, θρησκοληψία από κει, πλεονεξία πιο πέρα. Παντού πιστεύω ότι η μεγάλη ευθύνη είναι των πρώτων, των αρχηγών, των δυνατών. Και γούστο τους και μαγκιά τους, αλλά δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εγωκεντρισμό τους, τη ματαιοδοξία, την αναισθησία.

Έτσι, ο δικός μου δικτατορίσκος μέσα μου τα έχει βρει λίγο σκούρα, αν και επιβιώνει. Ξέρουν αυτοί πώς. Η μάχη όμως μου μαθαίνει. Ότι ο καθένας μας μπορεί, με το απλούστερο βήμα: να σεβόμαστε και να ενδιαφερόμαστε για τους άλλους.

Με όλες αυτές τις σκέψεις θυμήθηκα τον «Πιανίστα».

Ο γιος του ανέμου

Πρόκειται για μία καταπληκτική ταινία που βρήκα τυχαία από τελειωμένη εφημερίδα και την παρακολούθησα χωρίς καθόλου να ξέρω τι πρόκειται να δω. Η αφήγηση ξεκινάει ακολουθώντας τη νεκρική πομπή προς τιμήν του μεγάλου αρχηγού μίας φυλής Ινδιάνων της Αμερικής. Οι φάτσες των ηθοποιών και οι ερμηνείες τους είναι πειστικές, ενώ τα αυθεντικά, φυσικά τοπία προκαλούν μία αρχική έκπληξη.

Μετά τις πρώτες σκηνές, περίμενα ότι η ταινία θα συνεχίσει σαν κλασικό αμερικάνικο γουέστερν, αλλά ευτυχώς όχι. Η πλοκή ξεκινάει ουσιαστικά όταν ο αρχηγός που τάφηκε σηκώνεται, αφού δεν είχε στην πραγματικότητα πεθάνει! Δεν εξηγείται, βέβαια, πώς ακριβώς έγινε αυτό, αφήνοντας μεταφυσικές προεκτάσεις ότι κάποιος τον έφερε πίσω για να σώσει την οικογένειά του, η οποία ταυτόχρονα κινδυνεύει.

Στη διάρκεια της ταινίας, η ιστορία της ζωής του αρχηγού εξιστορείται πολύ όμορφα και στο τέλος όλα βρίσκουν το δρόμο τους. Αλλά δεν είναι εκεί το ωραίο φυσικά. Το φοβερό είναι το ταξίδι μέχρι το τέλος της ταινίας, που είναι υπέροχο, φρεσκάρει και αναζωογονεί το νου και την ψυχή. Πιστεύω πρέπει οπωσδήποτε να τη δει κανείς, προτιμότερα έπειτα από μία δύσκολη μέρα , το βράδυ πριν κοιμηθεί, με τα φώτα κλειστά και απόλυτη ησυχία. Ο αυθεντικός τίτλος είναι “Windwalker” και μερικές πληροφορίες είναι διαθέσιμες στη σελίδα http://www.imdb.com/title/tt0081760/.

Δωρέαν Λογισμικό

Παλιότερα, όταν χρειαζόμουν ένα πρόγραμμα λογισμικού για μια συγκεκριμένη λειτουργία, έψαχνα στο web και κατέβαζα κάποιο shareware. Τα τελευταία χρόνια όμως με την αύξηση της κοινότητας ελεύθερου λογισμικού ανοιχτού κώδικα, μπορεί ένας χρήστης να βρει ένα δωρεάν πρόγραμμα για οποιαδήποτε λειτουργία. Ακόμα, και κάποιος που χρησιμοποιεί Windows.
Εδώ θα βρείτε δύο site για να αναζητήσετε δωρεάν λογισμικό:
SourceForge
Freshmeat

Πολλά χρόνια σκεφτόμουν να φτιάξω ένα πρόγραμμα για να διαχειρίζομαι τα mp3 μου, τα οποία τα έχω αποθηκευμένα σε dvd, cd. Τελικά βρήκα το Mpeg Audio Collection, που ικανοποιεί τις απαιτήσεις μου και υπάρχει έκδοση για Windows, Macintosh ενώ στο linux κατάφερα να το τρέξω μέσω Wine.

Τελικός Της Αθήνας

Παρακολουθώντας το βραδυνό δελτίο ειδήσεων της ΕΤ1, συνειδητοποίησα οτι το μόνο θέμα που απασχολεί την Ελλάδα, τις τελευταίες 3 ημέρες, είναι ο τελικός του Champions League. Επί 30 λεπτά έπαιζαν ρεπορτάζ που αφορούσαν τον τελικό, ενώ την ίδια ώρα στην ΝΕΤ είχε αθλητική εκπομπή με τα ίδια θέματα! Ευτυχώς, που η ΕΤ3 έδειχνε κάτι διαφορετικό.
Διάφοροι ειδικοί επί του θέματος λένε ότι ο τελικός είναι ευκαιρία να δείξει η χώρα το καλό της πρόσωπο στο εξωτερικό, θα είναι μια μεγάλη διαφήμιση για την Αθήνα...Παρακολουθώ τους τελικούς τα τελευταία 15 χρόνια και ποτέ μα ποτέ δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία στην πόλη που διοργάνωνε τον τελικό. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν το ποδόσφαιρο και ποιος τελικά θα πάρει το κύπελλο. Οπότε, θα κάνω μια ριζοσπαστική πρόταση, θεωρώ ότι αν οι ομάδες δεν παίξουν ελκυστικό ποδόσφαιρο, δεν βάλουν πολλά γκολ, δεν καταφέρουν να μας προσφέρουν ένα αξέχαστο και τον καλύτερο μέχρι τώρα τελικό, θα πρέπει να τιμωρηθούν. Δεν θα τους επιτρέψουμε να φύγουν από την χώρα και του χρόνου θα συμμετέχονυ στο ελληνικό πρωτάθλημα!
Ο τελικός θα είναι άψογος οργανωτικά και ελπίζω να το πάρει η Μίλαν!!!

Τραγούδι της εβδομάδας

Ένα δυναμικό τραγούδι από τον τελευταίο δίσκο του Graham Coxon. Λέγεται I Can't Look at Your Skin.

Γκάτσος

Το περασμένο Σάββατο, 12 Μαΐου, συμπληρώθηκαν 15 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Γκάτσου. Οι ειδήμονες έχουν πει ότι μπορεί να έγραψε «μόνο» μία ποιητική συλλογή, την «Αμοργό», αλλά αυτή και μόνο φτάνει για να χαρακτηριστεί κομβική φιγούρα στη νεοελληνική ποίηση. Έχοντας ο ίδιος κάνει την επιλογή να γράφει ποιήματα που γίνονταν τραγούδια –κυρίως σε συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι- και να κάνει μεταφράσεις σπουδαίων έργων, έθεσε ίσως εαυτόν εκτός της καθαρής, απόμακρης για τους πολλούς κάστας των ποιητών. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο σπουδαιότερος λόγος για να τον ευχαριστήσουμε. Δεν ξέρω αν το έκανε για να γίνει πιο αναγνωρίσιμος ή πιο λαϊκός, αν το έκανε με ματαιοδοξία ή με πίστη, αλλά το σίγουρο είναι ότι έβαλε στα τραγούδια μεγάλης μερίδας του κόσμου ωραία λόγια.

Μαζί με τον Χατζιδάκι, ήταν το σπουδαιότερο καλλιτεχνικό δίδυμο του 20^ου αιώνα για την Ελλάδα. Αυτή φυσικά είναι υποκειμενική άποψη. Στηρίζεται όμως σε επιχειρήματα. Οι δυο τους ήταν πάντα πιστοί στην υψηλή αισθητική και την καλλιτεχνική ποιότητα. Δεν ήταν όμως ούτε ελιτιστές ούτε λαϊκιστές. Έδωσαν πνεύμα και νοοτροπία αυτογνωσίας και αυτοσκόπησης. Οι καρποί της τέχνης τους ωθούν στη λεβεντιά της αυτοαποδοχής που συνδυάζεται με τη γενναιότητα της αυτοαναίρεσης και αυτοβελτίωσης. Βέβαια, έτσι μου φαίνεται εμένα. Πάντως ο Γκάτσος έπαιξε χαρακτηριστικό ρόλο: Σε ένα άρθρο του ο Χατζιδάκις (από τη συλλογή «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι»), αναφέρει: «Ο Γκάτσος επηρέασε εμένα, όχι εγώ τον Γκάτσο. Εγώ ήμουν ο μαθητής… ο Γκάτσος ήταν ένας πολύ αυστηρός φίλος…».

Τελικά, αυτό που θέλω πιο πολύ να πω είναι πως σε μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της και θέλει να ζει όμορφα, ο Γκάτσος θα ήταν στα σχολεία, στα ραδιόφωνα, στις τηλεοράσεις και στις εφημερίδες, κάθε μέρα, ο κόσμος θα συζητούσε γι’ αυτόν, θα μάθαινε από αυτόν, αυτόν θα τραγουδούσε. Όχι άλλους διάφορους.

Εκάστοτε, ωραία λόγια λένε διάφοροι για το Γκάτσο, δίκαιοι και άδικοι, σε εκδηλώσεις πολιτικο-πολιτιστικές. Με ενοχλεί όμως που τα αφιερώματα έμειναν στο τρίτο πρόγραμμα, 2-4 το μεσημέρι του Σαββάτου και σε 1-2 ίσως στήλες στις εφημερίδες. Βλέπεις, η ατυχία ήταν να πέσει και η Eurovision την ίδια μέρα.

Καλοκαιρινές Διακοπές Μέρος 2ο

Ακόμα ένα τραγούδι που αναφέρεται στις διακοπές και στον ήλιο...
Sex Pistols-Holidays in the sun.

Άκουσα προχτές στην εκπομπή της ΝΕΤ για τον τελικο του Champions League, ότι στην Αγγλία τα
ταξιδιωτικά πρακτορεία προσφέρουν πακέτα για διαμονή στα Ελληνικά νησιά μαζί με εισιτήρια για
τον τελικό! Οι Άγγλοι θα συνδυάσουν τελικό με διακόπες...

A Cheap holiday in other peoples misery!

I don't wanna holiday in the sun
I wanna go to new Belsen
I wanna see some history
'Cause now I got a reasonable economy

Now I got a reason, now I got a reason
Now I got a reason and I'm still waiting
Now I got a reason
Now I got reason to be waiting
The Berlin Wall

Sensurround sound in a two inch wall
Well I was waiting for the communist call
I didn't ask for sunshine and I got World War three
I'm looking over the wall and they're looking at me

Now I got a reason, Now I got a reason
Now I got a reason and I'm still waiting
Now I got a reason,
Now I got a reason to be waiting
The Berlin Wall

Well they're staring all night and
They're staring all day
I had no reason to be here at all
But now I gotta reason it's no real reason
And I'm waiting at the Berlin Wall

Gotta go over the Berlin Wall
I don't understand it....
I gotta go over the wall
I don't understand this bit at all....

Claustrophobia there's too much paranoia
There's too many closets so when will we fall
And now I gotta reason,
It's no real reason to be waiting
The Berlin Wall

Gotta go over the Berlin Wall
I don't understand it....
I gotta go over the wall
I don't understand this bit at all...

Please don't be waiting for me

Καλοκαιρινές διακοπές

Η άνοιξη ήρθε, η θερμοκρασία ανεβαίνει και το καλοκαίρι με τα μπάνια του λαού πλησιάζουν.
Παρακάτω κάποιοι στίχοι από ενα τραγούδι των Blur, που ίσως ταιριάζουν με την περίσταση. Ο τίτλος του κομματιού είναι Advert και βρίσκεται στον δίσκο Modern Life Is Rubbish.

It’s six o’clock on the dot and I’m half way home
I feel foul mouthed as I stand and wait for the underground
And a nervous disposition doesn’t agree with this
I need something to remind me that there’s something else

You need a holiday, somewhere in the sun
With all the people who are waiting, there never seems to be one
Say something, say something else
Say something, say something else

Advertisements are here for rapid persuasion
If you stare too long you lose your appetite
A nervous disposition doesn’t agree with this
You need fast relief from aches and stomach pains

I need a holiday, somewhere in the sun
With all the people who are waiting, there never seems to be one
Say something, say something else
Say something, say something else

1....2....3....4....5....6....7....8....9....10....11....
12....13....14....15....16

(you can have it on the rates [? ]...
...yes. ladies and gentlemen. a one week only special offer.)

You need a holiday, somewhere in the sun
With all the people who are waiting, there never seems to be one
Say something, say something else
Go on!
Say something, say something else
Say something, say something else
Say something, say something else

Πες τα Λ-όλα

- Δεν θα σε αφήσω να καταστραφείς.

- Δεν μπορείς να με εμποδίσεις.

- Πώς θα σταματήσεις κάποιον που ανακάλυψε την αλήθεια;

- Το σύνολο είναι κακό, όχι μόνο το άτομο. Γι’ αυτό θα παλέψουμε το σύνολο.

- Θα γελοιοποιηθείς.

- Θα κάνω το ψεύτικο σύστημα να νιώθει τόσο γελοίο γιατί παραμορφώνει κι αλλοιώνει τους ανθρώπους, τους αρρωσταίνει.

- Κι εσύ άρρωστος δεν είσαι;

- Άρρωστος. Γιατί να είμαι η εξαίρεση; Πώς να κάνω ειρήνη με έναν κόσμο που με αηδιάζει;

Και μετά πήρε την πουτάνα του κι ησύχασε. Ήταν και ικανοποιημένος.
Άι σιχτίρ όλοι μας.

Σχετικά με τη Λόλα του Fassbinder (1982).... Με εκνευρισμό....

DAS LEBEN DER ANDEREN

Ίσως η πιο πετυχημένη εμπορικά ταινία της φετινής σεζόν. Το Σάββατο 31 Μαρτίου που την είδα, στον κινηματογράφο Petit Palais, η πληρότητα πρέπει να ήταν παραπάνω από 50%. Ελπίζω να μην ξυπνήσουν μετά από αυτή την επιτυχία τα multiplex και θέλουν να βγάζουν κι αυτά τέτοιες ταινίες. Η λιτή αλλά προσεγμένη αίθουσα ήταν πολύ ταιριαστή με το ύφος της ταινίας και αρκεί. Τα πολλά χρωματάκια, αστεράκια, φωτάκια κι όλα τα –άκια προσωπικά με συγχύζουν πριν μπω σε μία αίθουσα.

Όσο για την ταινία, δε νομίζω ότι έχω διάθεση να βάλω πολλά θαυμαστικά. Συμπαθής βέβαια, αλλά έχω δει και καλύτερες. Φοβάμαι μάλιστα ότι το επόμενο πρωί δε τη σκέφτηκα καθόλου... Είναι κακό αυτό για μένα... Περισσότερο στάθηκα όταν την παρακολούθησα στο κουβάρι που δημιουργήθηκε όταν αυτός ο περίεργα και απότομα μεταστρεφείς καλός άνθρωπος, ο Βίσλερ, αποφάσισε να μπλέξει τα νήματα των ατόμων που μέχρι εκείνη τη στιγμή ξετυλίγονταν παράλληλα και τα έκανε άνω κάτω. Δυστυχώς δεν κατάλαβα πώς άλλαξε από τη μία στιγμή στην άλλη. Τότε μόνο πρόσεξε τις εγωκεντρικές και υπεριδεολογικές* συμπεριφορές των «μεγάλων» μελών του κόμματος; Ή μήπως θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι πράξεις του δεν ήταν και τόσο ανιδιοτελείς αλλά προσπαθούσε με πλάγιο τρόπο να θίξει το συνάδελφό του αντισυνταγματάρχη που ανέβαινε στην ιεραρχία, με δικές του ιδέες μερικές φορές, όπως έδειξε η πρώτη σκηνή της ταινίας; Θα μπορούσαν κάλλιστα οι πράξεις του να έχουν οδηγήσει στην καρατόμηση του αντισυνταγματάρχη.

Αυτά στην αρχή. Στο τέλος, αφού έγιναν όλα όσα έγιναν, με μπέρδεψε λιγάκι ο τρόπος με τον οποίο έκλεισε η υπόθεση. Μετά την αυτοκτονία, ο Ντράιμαν θεωρήθηκε εντελώς υπεράνω υποψίας; Δεν συνεχίστηκε η έρευνα για το ποιος έγραψε το άρθρο; Δε μπήκε άλλος στη θέση του Βίσλερ στην παρακολούθηση; Δεν ειπώθηκαν άλλα ενοχοποιητικά στο θεωρούμενο ως «καθαρό» σπίτι του συγγραφέα; Επίσης, τελικά γιατί υποβιβάστηκε ο Βίσλερ; Ο αντισυνταγματάρχης (προσπαθώ τόση ώρα να θυμηθώ το όνομά του αλλά φευ...) του δηλώνει κατάμουτρα ότι τον τσακώσανε παρότι έκρυβε καλά τα ίχνη του. Ανακαλύψανε δηλαδή ότι έκρυβε στοιχεία από τις παρακολουθήσεις ή ότι αυτός πήρε τη γραφομηχανή; Και γιατί δεν πιάσανε μετά τον Ντράιμαν;

Πολλά ερωτήματα και ίσως τελικά δεν έχουν νόημα. Εξηγώ όμως με αυτά γιατί η ταινία με άφησε λιγάκι, κάπως, ανολοκλήρωτο. Τελικά όμως αξίζει σίγουρα να τη δει κανείς, μόνο και μόνο αν σκεφτεί τη φοβερή ατμόσφαιρα, την πολή καλή σκηνοθεσία και, για μένα παίζει ρόλο, τη γλώσσα.

* Χρησιμοποιώ τον ίσως αδόκιμο όρο «υπεριδεολογία» όχι γιατί αναφέρομαι σε υψηλή συγκέντρωση ιδεολογίας, αλλά γιατί, στην περίπτωση που περιγράφω, οι υπεριδεαλιστές κύριοι της ταινίας είναι πάνω από την ιδεολογία, πέρα από τα μέτρα της, την έχουν ξεπεράσει και δρουν με βάση αυτή μόνο όταν ανοιγοκλείνουν το στόμα τους για να πουν αυτά που έκαναν, θα κάνουν ή πρέπει να κάνουν. Νομίζω άλλωστε ότι αυτή η πολιτική πρακτική είναι πασίγνωστη και μπορούμε να τη βρούμε παντού στις μέρες μας. Ζούμε στην εποχή της υπεριδεολογίας!