Ο πιανίστας

Μερικές φορές μου έρχεται στο μυαλό ότι τη στιγμή τούτη εδώ που στην Ελλάδα υπάρχει μία σχετική ηρεμία, σε άλλες κοινωνίες τα βιώματα πλήθους ανθρώπων είναι θλιβερά. Δυστυχώς, ο πόλεμος και η βία δε λείπουν από τον πλανήτη. Βέβαια, όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί παλεύουν με βίαια μέσα για να αποκτήσουν τα απαραίτητα, ο εγωισμός δε λείπει. Οι άνθρωποι πιθανότατα κοιτάνε κατάματα τη φύση και της λένε «κι εμείς, όπως κι όλοι, μα εμείς καλύτερα, περισσότερο».

Αίματα στο Ιράκ, αίματα στη Μέση Ανατολή, αίματα στην Αφρική. Αγριεμένα μάτια στην Τουρκία, πολεμική καθημερινότητα στη Βόρεια Κορέα και το Ιράν. Να μην πω για Βόρεια Αμερική μεριά… Και στη Νότια, υπάρχει πρόβλημα, όπως πάντα σε εκείνη την πανέμορφη γη. Δικτάτορες από δω, θρησκοληψία από κει, πλεονεξία πιο πέρα. Παντού πιστεύω ότι η μεγάλη ευθύνη είναι των πρώτων, των αρχηγών, των δυνατών. Και γούστο τους και μαγκιά τους, αλλά δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εγωκεντρισμό τους, τη ματαιοδοξία, την αναισθησία.

Έτσι, ο δικός μου δικτατορίσκος μέσα μου τα έχει βρει λίγο σκούρα, αν και επιβιώνει. Ξέρουν αυτοί πώς. Η μάχη όμως μου μαθαίνει. Ότι ο καθένας μας μπορεί, με το απλούστερο βήμα: να σεβόμαστε και να ενδιαφερόμαστε για τους άλλους.

Με όλες αυτές τις σκέψεις θυμήθηκα τον «Πιανίστα».