Ceremony - Cold Cold Night

'Ενα πολύ καλό τραγούδι που ανακάλυψα πριν από λίγο...

Το συγκρότημα λέγετε Ceremony και το συγκεκριμένο τραγούδι βρίσκεται στον δίσκο Disappear. Δείτε περισσότερα στην σελίδα τους στο MySpace.

blog action day

Η φάση της ευαισθητοποίησης του κοινού είναι αναντικατάστατη στην προσπάθεια που καταβάλλει, ή πρέπει να καταβάλλει, η ανθρωπότητα για την αντιστροφή των αρνητικών επιδράσεων που η ίδια επέφερε με τις επιλογές της στο περιβάλλον. Η δράση των bloggers, μέσα στο πανταχού παρόν διαδίκτυο, δίνει νόημα σε ένα εργαλείο που προωθεί την κοινωνικοποίηση των ιδεών. Μιλάμε για το περιβάλλον, μαθαίνουμε για τα προβλήματα, σκεφτόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε. Σίγουρα έτσι θα προκληθούν αυξητικές τάσεις στο ποσοστό των ατόμων που συνειδητοποιούν και προσπαθούν. Θετικότατο αυτό το γεγονός.

Αν, όμως, κατά πως φαίνεται, απαιτούνται ταχύτατες κατασταλτικές ενέργειες, οι κουβέντες και τα blog-πανηγύρια ξεκάθαρα δεν είναι αρκετά. Ο στόχος πρέπει να είναι η αντίδραση στους παράγοντες που περισσότερο από τους άλλους συντείνουν στη διόγκωση των καταστροφικών πρακτικών. Είναι πιθανό εγώ ως άτομο να προκαλέσω τόση καταστροφή στη φύση σε όλη μου τη ζωή, όσο μία μέση βιομηχανία σε μία μέρα. Όλοι μαζί οι ευαισθητοποιημένοι στον κόσμο μπορεί αλλάζοντας καθημερινά μικροπράγματα να ελαφρώσουν το καταστροφικό βάρος τόσο, όσο μία μεγάλη πολυεθνική πετρελαϊκή εταιρία θα το επιβαρύνει με τον τρόπο λειτουργίας της αύριο. Προφανώς, λοιπόν, το βάρος δεν μπορεί να πέφτει από τη μία στους ανθρώπους, κι από την άλλη τίποτα να μη γίνεται για τους γίγαντες. Αν δεν μπορέσουμε να ελέγξουμε αυτούς, το παιχνίδι έχει χαθεί από τώρα.

Ως συγγραφέας του παρόντος και ευαισθητοποιημένος άνθρωπος, αύριο θα πετάξω τα σκουπίδια στον κάδο ανακύκλωσης. Δε θα μετακινήσω αυτοκίνητο χωρίς καλό λόγο και θα προσέξω την κατανάλωση μη ανακυκλώσιμων προϊόντων. Άρα θα συμβάλλω. Βέβαια, έχω πολλά ακόμα να κάνω με τα ηλεκτρικά είδη (υπάρχει ειδικός φορέας που ανακυκλώνει), τις μπαταρίες και άλλα είδη καθημερινής χρήσεως. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, δε θα ησυχάσω μέχρι να διαπιστώσω ότι πράγματι κι ο γίγαντας παραπέρα έκανε κι αυτός ό,τι μπορούσε. Δε θα θεωρήσω το ρόλο μου ολοκληρωμένο και θα θέλω να ζητήσω δυναμικά, μαζί με όλους τους ευαισθητοποιημένους ανθρώπους στον κόσμο, αποτελεσματικές πράξεις. Κι επειδή μέθοδοι υπάρχουν, τελικά θα απαιτήσω βούληση. Το θέμα είναι πολιτικό και οι πράξεις, όπου κι όποτε δε γίνονται αυτόβουλα, πρέπει να επιβάλλονται.

Ανέκδοτο

Ένα καλό ανέκδοτο που άκουσα στον Sport-fm πριν από λίγο:

Πώς θα στείλει η Νέα Δημοκρατία την ολυμπιακή φλόγα στο Πεκίνο;

Από δέντρο σε δέντρο φυσικά...

Ημέρα Αμαλίας

Για την Αμαλία...

Starman

Ένα πολύ ωραίο τραγούδακι από τον David Bowie.

Starman

από τον δίσκο
The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars.

Ο πιανίστας

Μερικές φορές μου έρχεται στο μυαλό ότι τη στιγμή τούτη εδώ που στην Ελλάδα υπάρχει μία σχετική ηρεμία, σε άλλες κοινωνίες τα βιώματα πλήθους ανθρώπων είναι θλιβερά. Δυστυχώς, ο πόλεμος και η βία δε λείπουν από τον πλανήτη. Βέβαια, όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί παλεύουν με βίαια μέσα για να αποκτήσουν τα απαραίτητα, ο εγωισμός δε λείπει. Οι άνθρωποι πιθανότατα κοιτάνε κατάματα τη φύση και της λένε «κι εμείς, όπως κι όλοι, μα εμείς καλύτερα, περισσότερο».

Αίματα στο Ιράκ, αίματα στη Μέση Ανατολή, αίματα στην Αφρική. Αγριεμένα μάτια στην Τουρκία, πολεμική καθημερινότητα στη Βόρεια Κορέα και το Ιράν. Να μην πω για Βόρεια Αμερική μεριά… Και στη Νότια, υπάρχει πρόβλημα, όπως πάντα σε εκείνη την πανέμορφη γη. Δικτάτορες από δω, θρησκοληψία από κει, πλεονεξία πιο πέρα. Παντού πιστεύω ότι η μεγάλη ευθύνη είναι των πρώτων, των αρχηγών, των δυνατών. Και γούστο τους και μαγκιά τους, αλλά δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εγωκεντρισμό τους, τη ματαιοδοξία, την αναισθησία.

Έτσι, ο δικός μου δικτατορίσκος μέσα μου τα έχει βρει λίγο σκούρα, αν και επιβιώνει. Ξέρουν αυτοί πώς. Η μάχη όμως μου μαθαίνει. Ότι ο καθένας μας μπορεί, με το απλούστερο βήμα: να σεβόμαστε και να ενδιαφερόμαστε για τους άλλους.

Με όλες αυτές τις σκέψεις θυμήθηκα τον «Πιανίστα».

Ο γιος του ανέμου

Πρόκειται για μία καταπληκτική ταινία που βρήκα τυχαία από τελειωμένη εφημερίδα και την παρακολούθησα χωρίς καθόλου να ξέρω τι πρόκειται να δω. Η αφήγηση ξεκινάει ακολουθώντας τη νεκρική πομπή προς τιμήν του μεγάλου αρχηγού μίας φυλής Ινδιάνων της Αμερικής. Οι φάτσες των ηθοποιών και οι ερμηνείες τους είναι πειστικές, ενώ τα αυθεντικά, φυσικά τοπία προκαλούν μία αρχική έκπληξη.

Μετά τις πρώτες σκηνές, περίμενα ότι η ταινία θα συνεχίσει σαν κλασικό αμερικάνικο γουέστερν, αλλά ευτυχώς όχι. Η πλοκή ξεκινάει ουσιαστικά όταν ο αρχηγός που τάφηκε σηκώνεται, αφού δεν είχε στην πραγματικότητα πεθάνει! Δεν εξηγείται, βέβαια, πώς ακριβώς έγινε αυτό, αφήνοντας μεταφυσικές προεκτάσεις ότι κάποιος τον έφερε πίσω για να σώσει την οικογένειά του, η οποία ταυτόχρονα κινδυνεύει.

Στη διάρκεια της ταινίας, η ιστορία της ζωής του αρχηγού εξιστορείται πολύ όμορφα και στο τέλος όλα βρίσκουν το δρόμο τους. Αλλά δεν είναι εκεί το ωραίο φυσικά. Το φοβερό είναι το ταξίδι μέχρι το τέλος της ταινίας, που είναι υπέροχο, φρεσκάρει και αναζωογονεί το νου και την ψυχή. Πιστεύω πρέπει οπωσδήποτε να τη δει κανείς, προτιμότερα έπειτα από μία δύσκολη μέρα , το βράδυ πριν κοιμηθεί, με τα φώτα κλειστά και απόλυτη ησυχία. Ο αυθεντικός τίτλος είναι “Windwalker” και μερικές πληροφορίες είναι διαθέσιμες στη σελίδα http://www.imdb.com/title/tt0081760/.